"No Game No Life" tom 1, Yuu Kamiya [light novel]

Wydawnictwo: Waneko
Liczba stron: 190
Rok wydania: 2016

Bohaterowie cyklu powieści Yuu Kamiya - nieprzystosowane do życia w społeczeństwie rodzeństwo NEET-ów Sora i Shiro - za sprawą tajemniczego Boga zostają przeniesieni przez ekran komputera do alternatywnego świata Disboard, gdzie toczy się Gra o Władzę, a wszelkie konflikty rozwiązywane są przy pomocy gier. Wybitny duet graczy, który jeszcze nigdy nie poniósł klęski, trafia do ostatniego przyczółka rasy ludzkiej – miasta Elkia – gdzie rozgrywa się właśnie turniej o tron. W zmaganiach udział biorą: Stephanie Dola naiwna wnuczka poprzedniego władcy oraz tajemnicza oszustka Chlammy Zell. Sorze wystarczy tylko rzut oka, by stwierdzić, że Stephanie jest robiona w konia. Mimochodem wygłoszony komentarz sprawia, że oszukana dziewczyna zgłasza się do rodzeństwa po wyjaśnienia. Sprytny osiemnastolatek wykorzystuje okazję, wyzywa Dolę na pojedynek i wygrywa… jej miłość - w świecie rządzonym przez Boga Gier nie ma bowiem takiej rzeczy, której nie mógłbyś postawić na szali wygranej. Ambitne rodzeństwo zachwycone światem, w którym się znalazło, postanawia przystąpić do turnieju Gry o Władzę.

Szczerze muszę przyznać, że nie mam dużego doświadczenia, jeśli chodzi o lekturę light novel. Do tej pory jakoś specjalnie nie ciągnęło mnie do japońskich powieści ilustrowanych - zwłaszcza tych wydawanych w Polsce, są one bowiem skierowane przede wszystkim do młodzieży. Głównymi odbiorcami  „No Game No Life”, najnowszej light novel wydanej przez Waneko, również będą według mnie głównie młodzi czytelnicy – nastolatki. Powieść jest niewyszukana, bardzo prosta, momentami wręcz naiwna. Sposób kreowania historii wyklucza możliwość traktowania jej jako opowieści o ludziach z krwi i kości. W książce pojawiają się sceny wydarte niemal żywcem z japońskich komiksów i animacji. Postacie przelatują przez drzwi i toczą się niczym piłka, walą głową o ścianę lub podłogę – trudno wyobrazić sobie, że prawdziwy człowiek wykonuje tak absurdalne czynności.

Dużo jest w „No Game No Life” fanserwisu: pojawiają się niewybredna żarty o podtekstach erotycznych, macanki, kuse stroje, erotyczne sceny rodem z utworów ecchi. Narracja w utworze jest prosta, autor nie trzyma jej w ryzach, fragmentom tekstu brakuje spójność. Narrator wypowiada się w czasie przeszłym, by za chwilę przejść na czas przyszły – wprowadza to spore zamieszanie i zaburza płynność lektury. Pisarski warsztat Yuu Kamiya pozostawia wiele do życzenia.

Przyjemność lektury odbierał mi nie tylko specyficzny styl pisarza, równie irytujące były błędy obecne w polskim wydaniu powieści. Im bliżej było do końca końca, tym więcej lapsusów i literówek pojawiało się w tekście. Wyłapane przeze mnie błędy obejmowały: urwane zdania, niepotrzebne wstawienie przyimków, literówki w wyrazach, błędy gramatyczne i interpunkcyjne. Odniosłam nieprzyjemne wrażenie, że korekta niejako odpuściła sobie dokładne sprawdzenie końcówki tomiku.

„No Game No Life” to trzecia na Polskim rynku seria powieści ilustrowanych, których fabuła została oparta na koncepcie przeniesienia głównych bohaterów do uniwersum gry lub świata rządzącego się jej zasadami. Dwie podobne novele zostały wydane wcześniej przez wydawnictwa Kotori (Sword Art Online) i Studio JG (Log Horizon), „No Game No Life” nie jest więc tytułem, który wnosiłby sobą coś nowego, czy innowacyjnego na Polski rynek light novel (chyba, że za nowość wśród powieści ilustrowanych uznamy wydanie utworu, w którym dominują elementy ecchi), niemniej tytuł cieszy się popularnością. Powieść została wydana ze względu na duże zainteresowanie wykazywane ze strony fandomu. Utwór Yuu Kamiya cieszy się też dużą popularnością w Japonii, gdzie doczekał się animacji i adaptacji komiksowej. Ja mam mocno mieszane uczucia po lekturze pierwszego tomu „No Game No Life” i daleka jestem od zachwytów.

Autor nie miał złego pomysłu. Kreacje świata przedstawianego i głównych postaci są niezłe. Zaintrygował mnie świat Disboard i postaci genialnej jedenastolatki i jej osiemnastoletniego brata, ale pewien niesmak pozostawia erotyczna obsesja rodzeństwa oraz nadużywanie przez autora fanserwisu. Nie do końca odpowiada mi styl pisarza, a obecność błędów - które wyłapałam bez specjalnego wczytywania się w tekst - doprowadziła mnie do białej gorączki.

Szczerze, nie wiem jeszcze czy sięgnie po kolejne tomy light novel  „No Game No Life”. Jestem ciekawa jak potoczy się dalszy ciąg tej historii, jednak nie wiem czy dam radę przyzwyczaić się do specyficznego typu narracji, boję się też ewentualnych, niewyłapanych błędów. Nic nie denerwuje mnie bowiem tak bardzo, jak najeżona błędami powieść, która przeszła ponoć korektę.

Czytaliście ten tytuł, planujecie go przeczytać?

Jakie są Wasze wrażenia?